Reageren op kinderen vanuit afkeur, helpt kinderen niet, integendeel. Het maakt hen opstandig en kil. Onze eigen opvoeding, onze graad van vermoeidheid, de stress waaraan we lijden of een moeilijke al dan niet tijdelijke privé-situatie, kunnen factoren zijn die ertoe leiden dat we ons vooral corrigerend gedragen. Dit ontaardt dan snel in negatief omgaan met kinderen.
Hoe kunnen we het kind het gevoel geven dat het ok is? Dat we hem of haar heel graag zien terwijl we tegelijk ook consequent blijven opvoeden? Mag een kind opgroeien en groot worden vanuit zijn eigen mogelijkheden en talenten? En vooral: hoe kunnen wij de ‘draagkracht’ van kinderen vergroten?